سرآغاز همه چیز تجربه درد بود‍‍‍؛ درد تنهایی، ندانستن، نفهمیدن، عدم قطعیت و درد ناقص بودن. من نیاز داشتم راهی برای تحمل این همه درد بیابم و به جایی پناه برم. روانکاوی به من کمک کرد بتوانم در اتاق درمان فضایی پیدا کنم، امن که درعین تلاطم آرام بوده و هست. و اینگونه اتاق درمان برای من تبدیل شد به مامنی که توانستم دوباره و به شکلی دیگر زندگی خود را زیست و نوعی دیگر از بودن را تجربه کنم. در آنجا توانستم خود را از نگاه یک دیگری ببینم و بشنوم. توانستم چرایی‌های خود را با صدایی بلند به زبان بیاورم، کلاف‌های سردرگم درونیم را از پستو بیرون بکشم و برای باز کردنشان کمک بخواهم، توانستم آزمون و خطا کنم و رابطه‌ای متفاوت از تمامی ارتباطات خود شکل دهم. این رابطه به من آموخت می توانم انتخاب کنم و چیزی غیر از آنچه در درون به آن باور داشتم را محقق کنم.