آشنایی من با روانکاوی از همان جایی آغاز شد که زندگی واقعی جریان دارد: در پیچ‌وخم روابط انسانی، جایی که آسیب‌ها می‌نشینند و شفایافتگی در کمین است. سال‌ها قبل، حضور در گروه‌درمانی تحلیلی با درمانگری امن، دریچه‌ای به روی پیچیدگی‌های روان آدمی برایم گشود و شوق آموختن روانکاوی در من جوانه زد. از آن زمان، روانکاوی نه تنها حرفه‌ام، بلکه مأمنی شد برای رویارویی با خود، با تمام کاستی‌ها، تناقض‌ها، محدودیت‌ها و امکانات.
روانکاوی، برای من نه افسانه‌ای از شفای معجزه‌وار، بلکه ابزاری برای فهمیدن است؛ فهمیدن خودم، دیگران، و مناسباتی که در آن زیست می‌کنیم. فرصتی که به جای رسیدن به کمال، ما را به دیدن ناتمامی‌ها و پذیرفتن کاستی‌ها دعوت می‌کند و دریچه‌ای به سوی خودشناسی می‌گشاید.
همراهی میان روانکاو و آنالیزان چیزی فراتر از یک گفت‌وگو است؛ سفری به دل تاریکی‌ها و محدودیت‌ها که یادآور می‌شود رشد، نه در یافتن پاسخ‌های قطعی، بلکه در تردید، پرسش‌ها و حرکت در جریانی پر از ابهام است. در نهایت، این تجربه دعوتی است به زندگی با همه تضادها، پیچیدگی‌ها و زیبایی‌هایش.