علاقه من به ادبیات از سال‌های کودکی مرا با این پرسش روبرو کرد : آیا می‌شود طور دیگری زیست؟
و شاید این سؤال و میل مرا به این سمت سوق داد که از روانکاوی به عنوان ابزاری برای زیستنی متفاوت و اصیل تر استفاده کنم.
زیستن و نگاهی متفاوت به خود و دیگران.
روانکاوی به من ظرفیتی داد تا بتوانم از آن برای فهم بهتر ارتباط آدمی با خودش و دیگری استفاده کنم تا از این طریق شکل و کیفیت رابطه فرد با خود و دیگران را ارتقا دهد.
همچنین از روانکاوی به عنوان دریچه‌ای برای نگاه و دیدگاهی متفاوت و گسترده‌تر به پیرامون، وقایع ، و اتفاقات جهان درونی و بیرونی استفاده می‌کنم تا بوسیله آن، مراجع بتواند چارچوب‌های فکری، و شاید بتوان گفت جهان بینی خودش را وسیع تر و عمیقتر کند.